Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.
Αποδιοπομπαίος Τράγος (θεωρία ή μοντέλο): Θεωρία ή επεξηγηματικό μοντέλο, που στηρίζεται στην υπόθεση ότι η στέρηση αποτελεί αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την επιθετικότητα.
Υποθέτουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις (κοινωνικές & οικονομικές κρίσεις) ενισχύεται το αίσθημα στέρησης, και επομένως η επιθετικότητα, η οποία μετατοπίζεται και εγκαθίσταται στις πιο απομονωμένες ξένες ομάδες, που θεωρούνται οι πιο διαφορετικές και αδύναμες, και λανθασμένα αναγνωρίζονται ως αυτές που προκαλούν το αίσθημα στέρησης.
Το γεγονός ότι οι μειονοτικές αυτές ομάδες χρησιμοποιούνται ως εξιλαστήρια θύματα μειώνει ενδεχομένως την τάση για επιθετικότητα.
Ομολογώ πως τα κατάφεραν. Με τρόμαξαν, με φόβισαν…. Τόσους μήνες αντιστεκόμουν με νύχια και με δόντια στο φόβο, πίστευα (κι ακόμα πιστεύω) πως ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός μου, ο χειρότερος σύμβουλος, ο πιο σίγουρος τρόπος να με/μας νικήσουν.
Ε, τα κατάφεραν και τώρα φοβάμαι. Φοβάμαι πως στα πενήντα θα μείνω χωρίς δουλειά, πως θα μείνουμε και οι δυο μας χωρίς δουλειά. Ακούω στις ειδήσεις και διαβάζω στις εφημερίδες και το internet για τον απόλυτο χαμό που μας περιμένει και τρελαίνομαι. 150.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων θέλουνε μέχρι το 2015, απολύσεις που σίγουρα θα γίνουν χωρίς σκέψη, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς τίποτε.
Πρόχειρα και υπό το κράτος του πανικού, όπως πάντα, κι όποιον πάρει ο χάρος. 150.000 άνθρωποι, όχι αριθμοί, άνθρωποι με παιδιά και υποχρεώσεις. Άνθρωποι σαν αυτούς που μέχρι πριν μερικούς μήνες είχαν σπίτια και οικογένειες και τώρα είναι άστεγοι. Για να μη μιλήσω για το χαμό που γίνεται ήδη στον ιδιωτικό τομέα.
Ο ατρόμητος χαρακτήρας της, αυτός που της επέτρεψε να σταθεί άκρη άκρη στο μπαλκόνι του πέμπτου και να απλώνει ατάραχα τα ρούχα στους μετασεισμούς του 1999, με όλη τη γειτονιά να την κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα από το δρόμο, κάμφθηκε από τα σκληρά μέτρα λιτότητας του 2011.
Βέβαια, πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια θα μου πείτε, στο μεταξύ πήρε σύνταξη, μειώθηκε η μυική της μάζα, παίρνει φάρμακα για την καρδιά και την οστεοπόρωση, ξέρει ότι είναι ένα γέρικο ζώο στη ζούγκλα με λίγα ψιλά στην τσέπη, λίγα μόνο από αυτά τα στρογγυλά μεταλλάκια, που τόσο θέλει να πετάξει μέσα στις κοφτερές μασέλες να τις στραβώσει.
Κάθε τόσο πηγαίνει μέχρι την άκρη του μπαλκονιού, εκείνου του ίδιου μπαλκονιού, σκύβει το κεφάλι της στο δρόμο, τον ίδιο εκείνο δρόμο από όπου κάποτε όλη η γειτονιά την είχε θαυμάσει για το θάρρος της, και τον κοιτάζει σαν προβληματισμένο μέντιουμ κάποιο αλλόκοτο σχήμα στο φλιτζάνι.
Υπάρχουν εργαζόμενοι που θριαμβολογούν επειδή σύντομα 4.000 εργαζόμενοι θα απολυθούν. Υπάρχουν νοήμονες ενήλικες που μισούν το "Δημόσιο" σαν αυτό να ήταν μία ενιαία και αδιαίρετη οντότητα η ύπαρξη της οποίας είναι κάτι κατεξοχήν κακό.
Υπάρχουν πολίτες που στη λίστα των οργανισμών που μπαίνουν σε εργασιακή εφεδρεία επικεντρώνονται σε 2-3 οργανισμούς -φαινομενικά τουλάχιστον- άνευ αντικειμένου, παραβλέποντας παράλληλα ότι στη λίστα με τους 151 οργανισμούς οι 3 μεγάλες κατηγορίες που θίγονται και απαξιώνονται είναι η έρευνα, ο πολιτισμός και η ψυχική υγεία.
Πόσο βολικό είναι να μισείς, πόσο βολικό είναι να μη νοιάζεσαι, να μη συμπονάς, να αξιώνεις περισσότερο το χρήμα από τον άνθρωπο.
Ούτε αόρατη θέλω να γίνω για μια μέρα, ούτε Θεός, που λέγαμε παιδιά. Θέλω μια μέρα να σκέφτομαι και να νιώθω σαν αυτούς τους ανθρώπους.
Το περασμένο ΣΚ μοιάζει να έδωσε την χαριστική βολή. Την Κυριακή πηγαίνοντας για μπάνιο, πρώτη φορά δεν ακούμε μουσική. Γελάμε με τον Βενιζέλο. Ύστερα σχεδόν παγώνουμε. Βγάζουμε τα κομπιουτεράκια, υπολογίζουμε τα τετραγωνικά, μιλάμε για ενοικιαστές, ζώνες και άλλα τέτοια. Ξορκίζουμε τα δίκαια μέτρα του πασόκ με βουτιές, σουβλάκια και μπύρες. Πιάνει και δεν πιάνει.
Τα βάζουμε όλα κάτω. Ο ένας εργαζόμενος ανά σπίτι με τον βασικό μισθό και όλους τους τακτικούς λογαριασμούς και όλες τις τακτικές έκτακτες εισφορές. Τα ξαναβάζουμε κάτω. Τις πορείες, τα χημικά, τις συγκεντρώσεις, τις ατέλειωτες συζητήσεις για την όποια οργάνωση, αντίδραση, εναλλακτική λύση.
Ύστερα, η μπύρα μου έχει – ξεκάθαρα πια – μια γεύση ήττας. Καμία λέξη πια, καμία αντίδραση, κανένα πλήθος, καμία λογική σκέψη, κανένα παραλήρημα δεν είναι ικανά να διαλύσουν αυτό το τοπίο. Οι συνθήκες μας κέρδισαν. Ήμαστε λίγοι, αδιάβαστοι, ανοργάνωτοι, χωρίς σκοπό και ιδέες.
Οι νικητές τώρα μας πετάνε στα μούτρα, γελαστοί και αεράτοι, ατάκες του στιλ: «Μεταναστεύστε ή καθίστε εδώ και πληρώστε. Πληρώστε μέχρι να μη σας μείνει τίποτα. Χρήμα ή αξιοπρέπεια».
Δεν επηρεάζουν οι αναίτιες συλλήψεις στο "ιστορικό κέντρο" της Αθήνας που συνοδεύονται από απροκάλυπτη αστυνομική βία, ούτε οι τεράστιες αυξήσεις του ΦΠΑ, ούτε οι χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες που παρέχουμε ως χώρα.
Δεν είναι ο διπλασιασμός των διοδίων, ούτε τα υψηλότατα κόμιστρα σε λιμάνια και αεροδρόμια. Ούτε φυσικά φταίνε οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης σε καύσιμα, ποτά και τσιγάρα που έχουν ανεβάσει τις τιμές στον παράδεισο.
Πάντα φταίει ο απεργός για την κατάσταση της χώρας. Είναι εκείνος που χαλάει την "εικόνα μας" για τον τουρισμό. Είναι ο μόνος λόγος που δεν έρχονται οι πλούσιοι φίλοι μας να ακουμπήσουν τον οβολό τους στη φτωχή Ελλαδίτσα μας.
Γιατί μπλοκάρει τα λιμάνια και δεν έχουν οι ξένοι πρόσβαση στα πανάκριβα νησιά μας για να αφήσουν τα λεφτάκια τους. Γιατί κλείνει τους αρχαιολογικούς χώρους και δεν πληρωνόμαστε τα υπέρογκα εισιτήρια εισόδου που ακριβαίνουν κάθε χρόνο.
Και αγανακτεί ο φορολογούμενος για τον τουρισμό. Ενώ του έκοψαν το μισθό και τη σύνταξη, ενώ δεν καταφέρνει να πληρώσει τα φάρμακά του, ενώ δεν θα έχει πετρέλαιο το χειμώνα, ενώ το ψυγείο του είναι άδειο. Κι όμως.. ο τουρισμός θα μας σώσει!
Το παραμυθάκι είναι πολύ χαριτωμένο μόνο που δε μας πήρε ο ύπνος. Το δελτίο τύπου που μας παρουσιάζετε αξιοθρήνητα παπαγαλάκια δεν το χάφτουμε πια. Είμαστε απέναντί σας Όλγα, Γιάννη, Παύλο, Μανώλη, Αλέξη, Μπάμπη, Άρη, Πάσχο.
Ούτε ένας τουρίστας να μην πατήσει φέτος. Εκεί να δω αν θα στρώσουν τον κώλο τους κάτω και ενδιαφερθούν για πραγματική "ανάπτυξη". Ανάπτυξη; Συγγνώμη, δε θα πω άλλες κακές λέξεις.
ΥΓ.1 Η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα "μέτρα" κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων. Αυτό μεταφράζεται σε διάλυση της εργατικής νομοθεσίας, περισσότερη καταστολή, εκατοντάδες συλλήψεις, αμέτρητα χημικά.
ΥΓ.2 Είναι κάτι τύποι που βγαίνουν τις τελευταίες μέρες και μιλάνε για αύξηση των επισκεπτών από πέρσι. Τελικά κάποιος λέει ψέμματα ή απλά παίζουν με τα νεύρα μας. Μπορεί και τα δύο μαζί.
Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.
Αποδιοπομπαίος Τράγος (θεωρία ή μοντέλο): Θεωρία ή επεξηγηματικό μοντέλο, που στηρίζεται στην υπόθεση ότι η στέρηση αποτελεί αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την επιθετικότητα.
Ομολογώ πως τα κατάφεραν. Με τρόμαξαν, με φόβισαν…. Τόσους μήνες αντιστεκόμουν με νύχια και με δόντια στο φόβο, πίστευα (κι ακόμα πιστεύω) πως ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός μου, ο χειρότερος σύμβουλος, ο πιο σίγουρος τρόπος να με/μας νικήσουν.
Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό, ούτε οικονομικό.
Ο ατρόμητος χαρακτήρας της, αυτός που της επέτρεψε να σταθεί άκρη άκρη στο μπαλκόνι του πέμπτου και να απλώνει ατάραχα τα ρούχα στους μετασεισμούς του 1999, με όλη τη γειτονιά να την κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα από το δρόμο, κάμφθηκε από τα σκληρά μέτρα λιτότητας του 2011.
Υπάρχουν εργαζόμενοι που θριαμβολογούν επειδή σύντομα 4.000 εργαζόμενοι θα απολυθούν. Υπάρχουν νοήμονες ενήλικες που μισούν το "Δημόσιο" σαν αυτό να ήταν μία ενιαία και αδιαίρετη οντότητα η ύπαρξη της οποίας είναι κάτι κατεξοχήν κακό.
Το περασμένο ΣΚ μοιάζει να έδωσε την χαριστική βολή. Την Κυριακή πηγαίνοντας για μπάνιο, πρώτη φορά δεν ακούμε μουσική. Γελάμε με τον Βενιζέλο. Ύστερα σχεδόν παγώνουμε. Βγάζουμε τα κομπιουτεράκια, υπολογίζουμε τα τετραγωνικά, μιλάμε για ενοικιαστές, ζώνες και άλλα τέτοια. Ξορκίζουμε τα δίκαια μέτρα του πασόκ με βουτιές, σουβλάκια και μπύρες. Πιάνει και δεν πιάνει.
Ξέρεις, τελικά έχουν δίκιο.
